Η "ντόπα" της Θυματοποίησης

Ο ρόλος του "θύματος". Ρόλος που οικειοποιούνται όσοι δεν έχουν μάθει να αγαπιούνται για αυτό που πραγματικά είναι. Άνθρωποι που δεν ξέρουν να διεκδικούν το δίκαιο τους, τα αληθινά τους θέλω, που δεν μπορούν να πουν Όχι σε ό,τι τους ενοχλεί. Παγωμένη συμπεριφορά σε κάθε τύπου εκμετάλλευση και ασταμάτητη ανάγκη να ευχαριστούν τους άλλους περισσότερο από τον ίδιο τους τον εαυτό. Με την ελπίδα της πιθανής αποδοχής και εκτίμησης.

Ο άνθρωπος "θύμα" δυσαρεστείται, δεν περνάει ευχάριστα με αυτό το μοτίβο, μπορεί και να θυμώνει με την ταυτότητα του, αλλά δηλώνει ότι είναι πάνω από τις δυνάμεις του να βγει από όλο αυτό. Αρκετοί είναι αυτοί που έχουν πλήρη επίγνωση του ρόλου τους και δεν κάνουν τίποτα, για να δυναμώσουν και να σταθούν ισότιμα απέναντι σε όλους. Και αναρωτιέσαι, εάν τελικά τους αρέσει. Εάν κερδίζουν κάτι με το να ρίχνουν τον εαυτό τους και να δίνουν εξουσία στους άλλους.

Το ξέρετε πως η Θυματοποίηση είναι μία γλυκιά ντόπα, που ναι μεν μας κάνει κακό, αλλά προσφέρει και δευτερογενή οφέλη; Ενώ επιφανειακά φαίνεται πολύ άδικο και πολύ λίγο για όποιον φέρει αυτόν τον τίτλο, σε ένα βαθύτερο επίπεδο είναι και μία θέση "βολική", μία θέση που τραβάει το ενδιαφέρον και προκαλεί την λύπηση και την προσοχή. Ακούγεται αρρωστημένο, γιατί αντιστρόφως μπορεί να προκαλέσει και την δυσφορία των άλλων ή θα μπορούσε να πει κανείς "τι σόι ευχαρίστηση έχει το να σε λυπούνται;". 

Εάν δεν έχεις εμπιστευθεί την διαδικασία να σε αποδέχονται άνευ όρων και να σε αγαπούν χωρίς ανταλλάγματα, κάτι πρέπει να κάνεις. Έτσι τουλάχιστον λειτουργεί ο μηχανισμός της Θυματοποίησης. Εάν επιτρέψω περισσότερο χώρο στον άλλο, μπορεί και να με νοιαστεί. Κάτσε να προσπαθήσω περισσότερο και να ακολουθήσω τις επιθυμίες του, μήπως φανώ στα μάτια του πιο σημαντικός. Και φυσικά, επειδή αυτό ποτέ δεν γίνεται, ποτέ δεν σου δίνεται η πραγματική σου αξία με το να υποτιμάς τον εαυτό σου, τότε είναι που πεισμώνεις παραπάνω να το καταφέρεις επιμένοντας να είσαι μεγαλύτερο Θύμα απ' ότι ήσουν πριν. Η δε ευθύνη; Πιο εύκολα επιρρίπτεται στον Θύτη απ΄ότι στο Θύμα. Ο Θύτης πάντα τα φταίει. Κανένας λόγος για την ευθύνη που φέρει το Θύμα ως προς την συγκατάθεση του να γίνει κάτι εις βάρος του. Ότι δηλαδή επιτρέπει την εκμετάλλευση του εαυτού του.

Όσο κι αν είναι οξύμωρο, η ανημπόρια γίνεται εθισμός. Γιατί μέσα από αυτή κερδίζεις προνόμια, που δεν μπορείς να τα κατακτήσεις από μόνος σου. Είναι πολύ υποτιμητικό να την συντηρούμε, όσο κι αν μπορούμε, γιατί χάνουμε τον αυτοσεβασμό μας και τους ανθρώπους από δίπλα μας. Δεν κοπιάζουμε, για να σταθούμε στα πόδια μας και προσπαθούμε να σταθούμε με τα δεκανίκια της λύπησης των άλλων. Μπορεί να μας νοιαστούν για αυτό που περνάμε, αλλά εάν δεν υπερασπιστούμε ποτέ τον εαυτό μας, είτε θα μας εκμεταλλευτούν, είτε θα κουραστούν και θα φύγουν.

         Αθανασιάδου Μαρία - Ψυχολόγος
    www.psyxologiki-ypostirixi.blogspot.gr