Η Ευγνωμοσύνη είναι Θεραπευτική!

"Σ' ευχαριστώ": μία μικρή κουβέντα με τεράστια βαρύτητα! Έχω παρατηρήσει, ότι δεν το λέμε εύκολα οι άνθρωποι. Το ξεχνάμε ή το χρησιμοποιούμε, μόνο όταν τα πράγματα μας πάνε βολικά και όπως τα επιθυμούμε. Η Ευγνωμοσύνη είναι αρετή, είναι υγειογενετικό συναίσθημα, είναι τρόπος ζωής! Εάν την υιοθετήσουμε μηχανικά, επειδή μας το λένε οι ειδικοί και οι γκουρού, τότε δεν καταλαβαίνουμε σε καμία περίπτωση τα οφέλη της. Περνάει και δεν μας ακουμπάει και θυμώνουμε που δεν είναι ευεργετική. Εάν δεν αισθανθείς την βαθύτερη έννοια της και που αυτή αποσκοπεί, είναι μάταιο να την βάλεις στο καθημερινό σου λεξιλόγιο.

Η σημασία της Απομυθοποίησης

Πόσες φορές δεν έχουμε μπερδευτεί στην αξιολόγηση κάποιων πραγμάτων, γιατί δεν τα αντιμετωπίζουμε τα πράγματα στην διάσταση που τους αναλογεί; Διογκώνουμε τα συναισθήματα μας, τις διαστάσεις ενός ανθρώπου, μίας κατάστασης, γιατί έχουμε πλάσει έναν "μύθο" γύρω από όλα αυτά. Αποδίδουμε σημαντικότητα σε ένα ζήτημα σε μεγαλύτερο βαθμό από αυτό που αξίζει, γιατί είμαστε παραπλανημένοι. Τι μας έχει παραπλανήσει; Πολύ πιθανόν οι ανάγκες μας και οι ελλείψεις, που έχουμε ως άνθρωποι.

Η "ντόπα" της Θυματοποίησης

Ο ρόλος του "θύματος". Ρόλος που οικειοποιούνται όσοι δεν έχουν μάθει να αγαπιούνται για αυτό που πραγματικά είναι. Άνθρωποι που δεν ξέρουν να διεκδικούν το δίκαιο τους, τα αληθινά τους θέλω, που δεν μπορούν να πουν Όχι σε ό,τι τους ενοχλεί. Παγωμένη συμπεριφορά σε κάθε τύπου εκμετάλλευση και ασταμάτητη ανάγκη να ευχαριστούν τους άλλους περισσότερο από τον ίδιο τους τον εαυτό. Με την ελπίδα της πιθανής αποδοχής και εκτίμησης.

Ο άνθρωπος "θύμα" δυσαρεστείται, δεν περνάει ευχάριστα με αυτό το μοτίβο, μπορεί και να θυμώνει με την ταυτότητα του, αλλά δηλώνει ότι είναι πάνω από τις δυνάμεις του να βγει από όλο αυτό. Αρκετοί είναι αυτοί που έχουν πλήρη επίγνωση του ρόλου τους και δεν κάνουν τίποτα, για να δυναμώσουν και να σταθούν ισότιμα απέναντι σε όλους. Και αναρωτιέσαι, εάν τελικά τους αρέσει. Εάν κερδίζουν κάτι με το να ρίχνουν τον εαυτό τους και να δίνουν εξουσία στους άλλους.

Δεν θα γίνω ποτέ η Δεύτερη Επιλογή!

Δεν θα δεχθώ ποτέ να με παίρνουν τηλέφωνο, μόνο όταν ξεμένουν από φίλο ή σύντροφο! Δεν θα επιλέξω να σχετιστώ με κάποιον, που με προσεγγίζει επειδή δεν μπορεί να συνάψει σχέση με αυτόν που επιθυμεί πραγματικά η καρδιά του! Δεν θα μπω ως "τρίτο πρόσωπο" ανάμεσα σε ένα ζευγάρι! Δεν θέλω να αποτελώ την εναλλακτική λύση στην ζωή ενός ανθρώπου! Γιατί;

Γιατί δεν μου αξίζει να με "αγοράζουν" σε περίοδο εκπτώσεων. Το ξέρω πως δεν με χαρακτηρίζει η τελειότητα και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει, όσο και να υπερ-προσπαθώ. Ναι έχω ελαττώματα και αυτά θέλω να είναι αποδεκτά και αγαπητά από τους ανθρώπους, που έχω επιλέξει να είναι στην ζωή μου. Δεν θέλω να αισθάνομαι υποχρεωμένος για την προσοχή και το ενδιαφέρον κανενός. Αυτά είναι πράγματα, που δίνονται από την ψυχή σου, όταν εκτιμάς τον άλλο. Δεν μου αξίζει να είμαι το "γέμισμα" στα κενά των ανθρώπων. Αυτά τα κενά ας τα καλύψουν μόνοι τους, όχι μέσω της δικής μου ψυχής. Ναι το αξίζω να είμαι σημαντικός για κάποιον, εάν όχι το νούμερο 1, γιατί δεν υπάρχει αποκλειστικότητα στην ευτυχία. Αξίζω, όμως, να είμαι αποδέκτης σεβασμού και εκτίμησης και όχι παιχνίδι εκτόνωσης ή υποκατάστατο στις ελλείψεις, που αντιμετωπίζουν.

Αγωνιστής δεν γεννιέσαι! Γίνεσαι!

Εάν θέλουμε να επιβιώσουμε στην ζωή και ακόμα καλύτερα, εάν θέλουμε μία καλή ποιότητα ζωής, οφείλουμε να είμαστε Αγωνιστές! Τίποτα δεν λύνεται και δεν κερδίζεται χωρίς προσπάθεια και μερικές φορές χωρίς να μην υπερβαίνουμε τα όρια μας. Ο Αγώνας είναι καθημερινή υπόθεση και δεν κάνει διακρίσεις, ούτε ηλικιακές, ούτε φυλετικές, ούτε κοινωνικο-οικονομικές. Αυτό είναι μία μεγάλη αλήθεια, που άλλοι την έχουν αποδεχθεί και άλλοι όχι. Για αυτό και βλέπουμε ανθρώπους, οι οποίοι από μικρά παιδιά προσπαθούν για το καλύτερο και δεν το βάζουν κάτω ποτέ και κάποιοι άλλοι λυγίζουν πιο εύκολα, παραδίδονται στις δυσκολίες και επιλέγουν, εάν μπορούν, την πιο εύκολη και επιφανειακή λύση.

Υπάρχει, όμως, το εξής ερώτημα: Μπορείς να γίνεις ένας καλός Αγωνιστής στην ζωή σου;

Και η απάντηση είναι μόνο μία: Εάν το θες πραγματικά, Ναι!

Τι πρέπει να κάνει κανείς, για να το καταφέρει; 

Ποια είναι τα απαραίτητα βήματα, που πρέπει να ακολουθήσει;

Μην αναθρέφετε μικρούς "μαμάκηδες"!

Η ανατροφή ενός αγοριού είναι "αντρική υπόθεση"; Όχι φυσικά! Το αγόρι μας έχει ανάγκη και τους δύο γονείς στο μεγάλωμα του. Ο καθένας έχει να του προσφέρει από την θέση του συγκεκριμένα μαθήματα ζωής, πέρα από την φροντίδα και την προστασία. Ο μπαμπάς διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της αρρενωπότητας του και επειδή, συνήθως, απουσιάζει αρκετά από την καθημερινότητα του αγοριού, σε αυτό το σημείο υπάρχει η επικινδυνότητα να αποκτήσει πολλά στοιχεία "μαλθακότητας". Εννοείται, ότι και αυτό σαν διαπίστωση είναι αρκετά σχετική, γιατί μεγάλο ρόλο παίζει η προσωπικότητα των γονέων και όχι μόνο το φύλο.

Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας που συνεισφέρει στην "μαλθακοποίηση" των αγοριών είναι η τάση προσκόλλησης της μητέρας σε αυτό. Όταν η μητέρα επενδύει τα πάντα στην ζωή της στο μεγάλωμα των παιδιών της και δεν λαμβάνει ευχαρίστηση από τίποτα άλλο, όπως από την σχέση με τον σύζυγο, από την δουλειά, από τον κοινωνικό της περίγυρο κ.ο.κ, τότε αυτό το βεντούζωμα πάνω στο αγόρι λειτουργεί ανασταλτικά για την ανάπτυξη της αρρενωπότητας του. Η ανάγκη του γονέα να κάνει τα παιδιά του απόλυτα ευχαριστημένα, να μην τους λείψουν τίποτα, να μην πονέσουν, πέρα από κακομαθημένα, τα διαμορφώνουν σταδιακά σε "αποστειρωμένους και ευάλωτους" ενήλικες. Γίνονται πιο ευαίσθητα απ' όσο πρέπει, λειτουργούν περισσότερο με το συναίσθημα και όχι με την λογική, δείχνουν κατανόηση προς τους άλλους και όχι προς τον εαυτό τους και δεν υπερασπίζονται το δίκιο τους δυναμικά.

Τι πρέπει να προσέξουμε συγκεκριμένα στην ανατροφή των αγοριών μας, για να μην γίνουν οι γνωστοί στην καθομιλουμένη "μαμάκηδες";