Γιατί το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας; Γιατί ενώ αναγνωρίζουμε τις επικίνδυνες κόκκινες γραμμές, σαν μαγνητισμένοι τις ξεπερνάμε και κάνουμε το ίδιο λάθος σε επανάληψη;
Από προσωπική και επαγγελματική εμπειρία εκεί που καταλήγω είναι, ότι δεν βάζουμε συνήθως μυαλό, γιατί δεν θέλουμε επί της ουσίας. Την στιγμή που πονάμε, τότε δεσμευόμαστε στον εαυτό μας και στους γύρω μας, ότι δεν θα ζήσουμε το ίδιο έργο σε επανάληψη. Αλλά αυτή η δέσμευση ισχύει μέχρι να ξεχαστούμε και να μπούμε κανονικά στην καθημερινότητα μας. Στην πορεία ξεχνιόμαστε. Αφηνόμαστε στα γνώριμα μας μονοπάτια. Αφήνουμε ξανά τις ανασφάλειες μας και τα τρωτά μας σημεία να παίζουν ρόλο πρωταγωνιστή.
Σε αυτό το σημείο ακριβώς εντοπίζω την επαναληπτικότητα. Στην λήθη και στην τάση να τα βάζουμε κάτω από τα χαλάκι, γιατί δεν μας βολεύει να ασχοληθούμε σοβαρά με τις δυσλειτουργικές πλευρές μας. Τίποτα στην ζωή δεν κατακτιέται εύκολα. Οι αλλαγές είναι εφικτές, αλλά όχι από μόνες τους. Χρειάζεται κόπο, επίμονη προσπάθεια και υπομονή. Όταν βάζουμε στόχο αλλαγής και επιδιόρθωσης, πάνω απ' όλα πρέπει να πιστεύουμε στην σπουδαιότητα του. Όσο πιο πολύ έχουμε πίστη και κυρίως εμπιστοσύνη στην αποτελεσματικότητα του στόχου, τόσο πιο συνεπείς, υπομονετικοί και δεσμευμένοι θα είμαστε κατά την διαδικασία επίτευξης του. Δυστυχώς, χωλαίνουμε στα παραπάνω. Ζούμε σε μία εποχή fast food. Επιζητούμε το γρήγορο, το επιφανειακό και το πρόσκαιρο. Μπαλώνουμε τις τρύπες, για να μην τις βλέπουμε και για να μην κουραστούμε φτιάχνοντας αυτές εκ των έσω. Μπορεί να ασχολούμαστε με το παρελθόν μας, αλλά μόνο σε επίπεδο γκρίνιας και αυτολύπησης. Δεν μελετάμε το παρελθόν, για να κατανοήσουμε την φύση των λαθών μας, που οφείλονται, σε τι εξυπηρετούν και πως μπορούν αυτά να αλλάξουν, αλλά κυρίως κατηγορούμε την μοίρα, την ζωή, τους άλλους, για να δικαιολογήσουμε την ανημπόρια μας στο σήμερα να τα επιδιορθώσουμε.
Μας έχει λείψει η αγάπη. Την κυνηγάμε από τους άλλους με το να τους παρακαλάμε και να προσαρμοζόμαστε απόλυτα στους δικούς τους όρους, ελπίζοντας να αποκτήσουμε πρωτεύουσας σημασίας θέση στην ζωή τους. Μέσα από την ιστορία μας έχουμε καταλάβει καλά, ότι αυτή η μεθοδολογία δεν οδηγεί πουθενά. Δεν καλύπτουμε το κενό μας με αυτόν τον ρόλο. Γιατί το συνεχίζουμε άσκοπα; Γιατί δεν δίνουμε προτεραιότητα στο να γεμίσουμε το κενό της αγάπης όχι μέσω των τρίτων, αλλά μέσω του ίδιου μας του εαυτού; Γιατί επιμένουμε βασανιστικά να αγαπήσουμε τον εαυτό μας μέσα από την εικόνα που θα μας καθρεφτίσουν οι γύρω μας; "Δεν μπορούμε να λύσουμε ένα πρόβλημα χρησιμοποιώντας τον ίδιο τρόπο σκέψης, που χρησιμοποιήσαμε όταν το δημιουργήσαμε", Albert Einstein.
Συμπερασματικά: Για μένα προσωπικά το πρόβλημα έγκειται στην συναισθηματική μας τεμπελιά να ασχοληθούμε σοβαρά με τις δυσλειτουργίες μας. Κρατάμε τους πόνους περισσότερο ως λάφυρα από παλιούς πολέμους και όχι ως εφόδια για να κάνουμε τον εαυτό μας καλύτερο. Για να πούμε και να το εννοούμε το "Μεγάλωσα και ευτυχώς έμαθα", θα ήταν συνετό να φιλτράρουμε τις εμπειρίες μας και να δουλεύουμε πάνω στα απαραίτητα συστατικά αυτών. Όπως δουλεύουμε σοβαρά στην εργασία μας, για να είναι εκείνη αποτελεσματική, το ίδιο και μην σας πω πιο ουσιαστικό project είναι το παραπάνω. Γιατί αν η αυτοβελτίωση επιτευχθεί, τότε όλοι οι επιμέρους τομείς θα έχουν σίγουρη και μακροπρόθεσμη επιτυχία.
Αθανασιάδου Μαρία - Ψυχολόγος
www.psyxologiki-ypostirixi.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου