Πόσες φορές δεν έχουμε βρεθεί στο σταυροδρόμι, όπου από την μία η πινακίδα λέει "καρδιά" και από την άλλη "λογική"; Πόσες φορές δεν έχουμε διχαστεί και ρουφηχτεί σε ατέρμονες συζητήσεις με τον εαυτό μας, τους φίλους μας και την οικογένεια μας, προσπαθώντας να ζυγίσουμε τις ανάγκες μας, τις προτεραιότητες μας, για να εξακριβώσουμε κάθε φορά τι αξίζει περισσότερο να κάνουμε και τι όχι. Και είμαι σίγουρη, ότι σχεδόν κάθε φορά μετά από όλη αυτή την κουραστική διαδικασία, αφού έχουμε καταλήξει σε μία από τις δύο επιλογές....μπαίνουμε να αναρωτηθούμε μήπως θα ήταν καλύτερα να αναθεωρήσουμε την αρχική μας απόφαση και αμφισβητούμε τον εαυτό μας συνέχεια.....Θα καταλήξουμε επιτέλους κάπου; Θα βρούμε επιτέλους την ησυχία μας; Θα καταφέρουμε κάποτε να αποκτήσουμε ισορροπία ανάμεσα στα "θέλω" και τα "πρέπει";
Αν θα θέλαμε να απεικονίσουμε την εσωτερική αυτή διαδικασία, που μας συμβαίνει, θα ήταν όπως στην φωτογραφία, που έχει επιλεχθεί για την δημοσίευση του άρθρου. Προσπαθώντας να τιθασεύσουμε τα συναισθήματα και την λογική μας, βρισκόμαστε κάπου στη μέση εμείς να τραβάμε από την μία.....να τραβάμε από την άλλη....και στο τέλος να διχοτομούμαστε......δεν είναι καθόλου εύκολο, έχει μεγάλο ζόρι, πονάει πολύ, αγχώνει, κουράζει και προκαλεί τεράστια σύγχυση.....
Σε αυτή την κατάσταση μπορεί να μας οδηγήσουν διάφορα θέματα, όπως επαγγελματικά, οικογενειακά, προσωπικά-σχεσιακά. Ο τομέας που πονάει περισσότερο, όμως, και είναι δύσκολα διαχειρίσιμος είναι ο "σχεσιακός". Αναφέρομαι σε κάθε είδους σχέση, που για εμάς είναι σημαντική. Θα μπορούσε να είναι σχέση γονέα-παιδιού, συντροφική σχέση, σχέση με φίλο/η. Γιατί όμως καταλήγουμε μερικές φορές σε αυτά τα σταυροδρόμια; Γιατί τα συναισθήματα και την λογική τα βάζουμε να είναι εκ διαμέτρου αντίθετα, σαν να είναι "εχθροί" και "αντίπαλοι";
Αυτό συμβαίνει, γιατί εμείς τα έχουμε τοποθετήσει σε αυτή την θέση μάχης μέσα μας. Η απολυτότητα μας είναι που τα βάζει να παλεύουν, για να υπερισχύσει το ένα από το άλλο. Δεν μας είναι εύκολο να τα συνδυάσουμε και καλούμαστε να επιλέξουμε. Γενικότερα, όμως, όταν πιέζουμε τον εαυτό μας να επιλέξει ανάμεσα σε δύο πράγματα....δεν νιώθουμε άγχος, εκνευρισμό, αγωνία; Όλες σχεδόν οι διλημματικές καταστάσεις είναι πιεστικές, ξεκινώντας από τα πιο απλά μέχρι και τα πιο σύνθετα. Και ξέρετε γιατί; Γιατί απλούστατα το δίλημμα δεν δίνει "προοπτική". Έχουμε να αποφασίσουμε ανάμεσα σε δύο...ή το ένα ή το άλλο...διαφορετικά δεν υπάρχει εξέλιξη, προχώρημα, ή αλλιώς δυνατότητα να είμαστε ευέλικτοι.....
Όλα είναι απαραίτητα και σημαντικά! Είναι δυνατόν να βάλουμε σε δεύτερη μοίρα το ένα από το άλλο; Είναι δυνατόν να υποτιμήσουμε τα συναισθήματα μας, εφόσον τα νιώθουμε και είναι δικό μας κομμάτι; Είναι δυνατόν να υποτιμήσουμε και να πετάξουμε στα σκουπίδια την λογική μας, που περιλαμβάνει όλες τις γνώσεις και την εμπειρία, που έχουμε κερδίσει χρόνο με τον χρόνο; Το ένα βοηθά και στηρίζει το άλλο. Ο συνδυασμός τους έχει δύναμη.....από μόνα τους πολύ λιγότερη......Εάν υπήρχε μετρητής, μερικές φορές θα έδειχνε τα συναισθήματα να υπερτερούν ποσοτικά από την λογική και το αντίστροφο, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως ακυρώνεται κάτι....Μόνο όταν ακυρωθεί κάτι, οδηγούμαστε μετά στην αυτο-αμφισβήτηση.....σας το ζήτησε κανείς;
Στις αποφάσεις μας υπάρχει χώρος για όλα. Να έχετε περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό σας, να μην είστε απόλυτοι/ες και αποφύγετε την διπολικότητα....Η ζωή δεν είναι άσπρο-μαύρο, έχει πολλούς χρωματισμούς.....στο χέρι σας είναι να δημιουργήσετε με ελευθερία!
Αθανασιάδου Μαρία - Ψυχολόγος
www.psyxologiki-ypostirixi.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου