Το Πάσχα και η Μ. Εβδομάδα είναι μία εορταστική περίοδος γεμάτη από υπαρξιακά μηνύματα, μηνύματα ζωής. Τα συναισθήματα που κατακλύζουν τους πιστούς είναι ποικίλα. Ξεκινάμε από την Κυριακή των Βαΐων με το συναίσθημα της αναγνώρισης και αποδοχής και προχωράμε με την απαξίωση, την προδοσία, την εγκατάλειψη, τον θυμό, τον φόβο, την αδικία, την εμπιστοσύνη, την τρυφερότητα, τον πόνο, την ελπίδα, την ανακούφιση. Το πως βιώνεται το Πάσχα από τους ανθρώπους εξαρτάται από την προσωπική τους ματιά στην ζωή. Άλλοι εξαντλούν την κατάνυξη στα επώδυνα συναισθήματα και άλλοι στα "αναστάσιμα". Για μερικούς η είδηση των άγιων ημερών είναι ο Γολγοθάς και για κάποιους είναι η Ανάσταση. Αυτό σημαίνει πολλά για το πως στεκόμαστε στα γεγονότα της ζωής. Σταυρώσιμα ή Αναστάσιμα;
Από την πρώτη ημέρα της γέννησης μας το καλό εναλλάσσεται με το κακό. Το βρέφος βιώνει ως τραυματική εμπειρία την αποχώρηση του από τον ασφαλή χώρο της μήτρας, αλλά από την άλλη η γέννηση του σηματοδοτεί και την αρχή της ζωής του. Όλα τα πράγματα έχουν δύο πλευρές, την αρνητική και την θετική. Το που στέκεται ο καθένας σηματοδοτεί και την προσωπική του τοποθέτηση. Ο πόνος και η φθορά είναι αναπόφευκτα κομμάτια της καθημερινότητας. Ακόμα και όταν μας πηγαίνουν πολύ όμορφα τα πράγματα, μπορεί να προκύψει το οτιδήποτε και να μας τα ανατρέψει η ζωή σε μία στιγμή. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε την ανατροπή, ούτε να την αποφύγουμε, όσο κι αν είμαστε προσεκτικοί και ελεγκτικοί στην ζωή μας. Επομένως, το σημαντικότερο δεν είναι να αποφύγουμε την οδύνη, αλλά να μην σταθούμε μόνο σε αυτή, να μην την φοβηθούμε και να μην την καταγράψουμε ως κυρίαρχο συστατικό της ύπαρξης μας.
Ο θάνατος, η αδικία, η προδοσία είναι σίγουρες καταστάσεις για όλους μας, ανεξαρτήτου ηλικίας, κοινωνικού και οικονομικού επιπέδου. Το ουσιαστικότερο υπαρξιακό ερώτημα είναι: Υπάρχει ζωή πριν τον θάνατο; Όσοι κατακλύζονται από φοβίες με την υγεία τους, είναι αυτοί που δεν απολαμβάνουν τα δώρα της ζωής και το άγχος τους έγκειται στο αν θα καταφέρουν να τα χαρούν. Ποιος όμως ευθύνεται για την στέρηση τους; Ο ίδιος τους ο εαυτός! Και τι τους εμποδίζει να μην σταθούν μόνο στα εμπόδια, στις κακοτοπιές, στις πληγές, στις αντικειμενικές δυσκολίες και αντιξοότητες; Η άρνηση για την ζωή είναι κάτι, που μπορεί να ανατραπεί. Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να σηκώσεις τα μανίκια σου και να πας κόντρα στην μαυρίλα. Θέλει μεγάλη και επίμονη προσπάθεια, γιατί τίποτα δεν χαρίζεται στην ενήλικη ζωή. Όλα κατακτούνται, αρκεί να τα θέλουμε πάρα πολύ!
Το πως είναι να ζεις Σταυρώσιμα είναι κάτι πιο προσιτό, δυστυχώς, από την πλειοψηφία των ανθρώπων. Ξέρουμε το πως είναι η Αναστάσιμη Ζωή; Τα πιο σημαντικά στοιχεία αυτής είναι η εξέλιξη, το προχώρημα, η ανάταση ψυχής, η ελπίδα, η γαλήνη. Αναστάσιμη ζωή είναι να στεκόμαστε στην εμπιστοσύνη και όχι στην προδοσία, να τοποθετούμε μουσική στην σιωπή και φως στο σκοτάδι, να μοιραζόμαστε μέσα στην μοναξιά, να βάζουμε αγάπη μέσα στην σχέση, νόημα στον χρόνο. Στην Αναστάσιμη ζωή δεν είναι είδηση ο άγριος τσακωμός σε ένα ζευγάρι, αλλά η αγαπητική του σχέση. Ούτε οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένα παιδί, αλλά πως εκείνες θα προσφέρουν γνώση και ωριμότητα στους γονείς του. Ούτε το πως αντέχει κάποιος την μοναξιά του, αλλά το πως θα την αξιοποιήσει για να την απολαύσει. Στην Αναστάσιμη ζωή δεν τιμωρούμε, αλλά συγχωρούμε. Δεν κατηγορούμε, αλλά κατανοούμε. Δεν χτίζουμε τείχη, αλλά προσεγγίζουμε. Δεν παραιτούμαστε, αλλά συνεχίζουμε να ελπίζουμε και να προσπαθούμε. Δεν γκρινιάζουμε για όσα δεν έχουμε, αλλά νιώθουμε ευγνώμονες για όσα διαθέτουμε.
Συμπέρασμα: Υπάρχουν διαφορετικές αφετηρίες και συνθήκες για τους ανθρώπους, αλλά όλοι μα όλοι καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα σε δύο δρόμους σχετικά με την υπαρξιακή στάση στην ζωή μας. Δυστυχώς, δεν έχουμε την πολυτέλεια να ζήσουμε δύο φορές, αλλά διαθέτουμε την πολυτέλεια να επιλέξουμε να ζήσουμε ευχαριστησιακά και ουσιαστικά μέχρι τον θάνατο μας.
Αθανασιάδου Μαρία - Ψυχολόγος
www.psyxologiki-ypostirixi.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου