Όλοι θέλουμε να μας αγαπούν και να είμαστε αρεστοί στους άλλους. Όποιος το αρνηθεί, μάλλον κρύβεται από τον εαυτό του. Όταν, όμως, οι άνθρωποι κάνουν την παραπάνω ανάγκη αυτοσκοπό, τότε κατά πάσα πιθανότητα δυσκολεύονται να πουν και "όχι" στις επιθυμίες και στις προτάσεις των τρίτων, για να μην χάσουν τα εύσημα.
Μαθαίνουν να "κουβαλούν" και να αγωνίζονται για να είναι όλοι οι άλλοι ευχαριστημένοι, προκειμένου να κρατήσουν τις ισορροπίες και να διατηρηθούν οι σχέσεις σε ένα ειρηνικό επίπεδο. Αυτοί συνήθως είναι οι άνθρωποι που μένουν εγκλωβισμένοι σε νοσηρές σχέσεις, με πολύ χαμηλή αυτοπεποίθηση και διάθεση κάτω από το 0! Είναι οι άνθρωποι, που θέλουν τόσο πολύ να αγαπηθούν και να διακριθούν στα μάτια των τρίτων, που ξεχνούν και παραγκωνίζουν τον εαυτό τους. Θα πει κάποιος...."είναι κακό να προσφέρεις και να δίνεις πράγματα στους συνανθρώπους σου;". Και βέβαια είναι καλή η προσφορά, αλλά μόνο όταν δεν γίνεται εις βάρος της προσωπικής μας ισορροπίας.
Έρευνες έχουν δείξει, ότι το "όχι" είναι πιο δυσεύρετο στο λεξιλόγιο των γυναικών. Αυτό συμβαίνει, γιατί από μικρές εκπαιδευόμαστε να είμαστε πιο συναισθηματικές και να έχουμε μεγαλύτερη ενσυναίσθηση, να αφουγκραζόμαστε την κατάσταση των τρίτων και να μπαίνουμε να στηρίξουμε και να ακούσουμε. Ανέκαθεν, η γυναίκα (ειδικά στην ελληνική κοινωνία) ήταν εκείνη που θα "έβαζε νερό στο κρασί της" και θα έμπαινε στην μέση για να φέρει ηρεμία και γαλήνη σε ένα σπίτι. Σε αντίθεση με τον άντρα, ο οποίος είναι πιο συνηθισμένος και εξοικειωμένος με την σύγκρουση, του έχει δοθεί η ελευθερία να διαφοροποιηθεί, να διαφωνήσει, ακόμα και αν δυσαρεστήσει τους άλλους.
Το "όχι" δεν απελευθερώνει μόνο τον άνθρωπο, αλλά και προφυλάσσει σχέσεις, τις κάνει πιο ουσιαστικές και πιο δυνατές. Το να λέμε συνέχεια "ναι" και να μην υπερασπιζόμαστε τα προσωπικά μας "θέλω", πέρα από το να καταπιέζουμε τον εαυτό μας, δίνει την εντύπωση στους ανθρώπους γύρω μας, ότι δεν έχουμε άποψη, υπόσταση, θέση μέσα στην κοινωνία. Γινόμαστε υποχείριο και θυματοποιούμαστε χωρίς να κερδίζουμε κανένα σεβασμό και καμία αξία. Πετυχαίνουμε, δηλαδή, ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ήταν το αρχικό κίνητρο, για να βγάλουμε το "όχι" από τις προτάσεις μας.
Πως μπορούμε, λοιπόν, σιγά σιγά να μάθουμε να βάζουμε "όρια" στις σχέσεις μας και να μην ενοχοποιούμε τον εαυτό μας; (θα ακολουθήσει άρθρο σχετικό με το θέμα στην κατηγορία "Αυτογνωσία" και "Σχέσεις")
Αθανασιάδου Μαρία - Ψυχολόγος
www.psyxologiki-ypostirixi.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου