Τα Στερεότυπα βλάπτουν την Ψυχική Υγεία

Ζούμε ανάμεσα στα Στερεότυπα. Κάποια τα ενστερνιζόμαστε και κάποια όχι. Κάποια μας κάνουν καλό και κάποια άλλα μας βλάπτουν επανειλημμένα. Κάποια μπορούμε να τα αποτινάξουμε, υπάρχουν όμως και αυτά που δεν ξεκολλάνε εύκολα από πάνω μας. Είναι οι κοινωνικές νόρμες, είναι τα γνωστά ιδεολογικά και γνωστικά καλούπια, που μεταφέρονται από την μία γενιά στην άλλη. Τα καταπίνουμε αμάσητα και παρασυρόμαστε από αυτά. Ακόμα κι αν μας πνίγουν και δεν μας ταιριάζουν, μας είναι πολλές φορές δύσκολο να τα αποχωριστούμε. Γιατί αν το κάνουμε, νομίζουμε ότι διαφοροποιούμαστε επικίνδυνα από την πλειοψηφία των ανθρώπων εκεί έξω και αυτό είναι κάτι που μας τρομάζει πολύ.

Είσαι γυναίκα 35 ετών, ανύπαντρη και χωρίς παιδί; Για να μην πω 40 και το κάνω χειρότερο. Είσαι στο περιθώριο. Κάποιο πρόβλημα πρέπει να έχεις, για να μην έχεις καταφέρει ακόμα να κάνεις οικογένεια. Έρχονται τα Χριστούγεννα και δεν έχεις λεφτά, δεν έχεις και σύντροφο; Νομίζω πως η μελαγχολία βρίσκεται προ των πυλών. Είσαι ομοφυλόφιλος; Δακτυλοδεικτούμενος και ζορισμένος σε κοινωνικό και επαγγελματικό επίπεδο. Και πόσα άλλα στερεότυπα μπορεί κανείς να σκεφτεί και να εγκλωβιστεί μέσα σε αυτά. Δουλειές που μόνο οι άντρες ή μόνο οι γυναίκες αντιστοιχεί να κάνουν. Συγκεκριμένα επαγγέλματα που προσδίδουν ένα σημαντικό κοινωνικό και οικονομικό status. Ταμπέλες με βάση το φύλο, το χρώμα του δέρματος, ακόμα και των μαλλιών. Ταμπελοποίηση στο είδος της μουσικής που ακούς, στο στυλ του ντυσίματος που ακολουθείς, στον τρόπο που μιλάς και εκφράζεσαι, στα συναισθήματα που νιώθεις. Οι Ταμπέλες ανήκουν στα ρούχα, όχι στους ανθρώπους!

Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και πλούσιος με αυτά τα διαφορετικά πραγματάκια, που μπορεί να κουβαλάει. Γιατί να βάζουμε φραγμό στην ευτυχία μας και στις επιθυμίες μας; Γιατί να περιχαρακώνουμε τους εαυτούς μας με κοινωνικές επιταγές; Φυσικά και θέλουμε να είμαστε αποδεκτοί από το κοινωνικό σύνολο. Αλλά πόσο ουσιαστική αποδοχή είναι αυτή, όταν εκείνη πραγματοποιείται κάτω από συγκεκριμένους όρους και δεν μας ρωτάει για το τι μας κάνει εμάς χαρούμενους; Για παράδειγμα, θα είμαι αποδεκτός γιατί θα κάνω οικογένεια, όπως πολλοί άλλοι κάνουν από τα 30 και πάνω. Με ρώτησε, όμως, κανένας αν αυτό είναι κάτι που εμένα θα με γεμίζει για το υπόλοιπο της ζωής μου; Εγώ να σας κάνω το χατήρι να ακολουθήσω τα κοινωνικά "πρέπει", αλλά εμένα ποιος θα μου κάνει το χατήρι να με αφήσει να ζω όπως προστάζει η καρδιά μου; Μονομερής αποδοχή και πλαστή νομίζω! 

Αυταπατώμαι, ότι έχω βρει ισορροπία με το να ακολουθώ στερεοτυπικά κάποιους κανόνες. Δεν την έχω φυσικά την ψυχική ηρεμία, την εσωτερική γαλήνη. Από έξω όλα φαίνονται τακτοποιημένα και λυμένα, αλλά από μέσα υπάρχει κενό, υπάρχει θυμός, υπάρχει απογοήτευση. Και είναι αναμενόμενο, εφόσον δεν επιτρέπω να βγει η αλήθεια προς τα έξω. Την πνίγω, πείθω τον εαυτό μου πως είναι όλα ok. Θέλει πολύ μεγάλη δύναμη να πας κόντρα στα στερεότυπα και να διαμορφώσεις έναν τρόπο ζωής, όχι αναρχικό αλλά διαφορετικό από ό,τι κάνει ο περισσότερος κόσμος. Πρέπει να αγαπήσεις πολύ τον εαυτό σου, να τον αποδεχθείς, να τον καταλάβεις για να τον αφήσεις ελεύθερο να εκφραστεί και να δράσει. Χρειάζεται δουλειά με το πνεύμα και εσωτερική αναδόμηση του χαρακτήρα. Κρατάμε εκείνα τα πράγματα, που συνθέτουν ένα "κοστούμι" στα μέτρα μας, που δεν μας σφίγγει και μας επιτρέπει να κινηθούμε άνετα αντικατοπτρίζοντας την αλήθεια μας.

         
         Αθανασιάδου Μαρία - Ψυχολόγος
    www.psyxologiki-ypostirixi.blogspot.gr