Όταν η Αγάπη δεν είναι αυτονόητη!

Αναρωτιόμαστε ως Ενήλικες, γιατί επιλέγουμε συντροφικές σχέσεις, στις οποίες μας βγαίνει το λάδι για να αποκτήσουμε σημαντική θέση στην ζωή του άλλου. Παιδευόμαστε για να μας αγαπήσουν, να μας νοιαστούν, να μας δείξουν ενδιαφέρον. Κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να τονίσουμε την σπουδαιότητα μας και παρόλ' αυτά δεν μας δίνεται αυτό το "δώρο". Εκεί είναι που αμφισβητούμε την αξία του εαυτού μας. Δεν μπορεί ... κάτι εμείς κάνουμε λάθος!

Ξεχνάμε τα "θέλω" μας, μπαίνουμε να ευχαριστούμε τους τρίτους και δεν υπολογίζουμε καθόλου, εάν αυτό ευχαριστεί εξίσου και εμάς. Και μόνο που προσφέρουμε αυτό που θέλουν, εμείς είμαστε ικανοποιημένοι. Αυτό άλλωστε δεν είναι το ζητούμενο; Να πάρουμε αξία μέσα από τα μάτια του Συντρόφου. Σε αυτό το σημείο είναι το λάθος μας! Λάθος δεν είναι, που θέλουμε να δώσουμε χαρά, αλλά ότι χαιρόμαστε μόνο επειδή έχουμε καταφέρει να δώσουμε λόγο στον άλλο να υπάρχει μαζί μας. Πόσο λίγο ...;

Συνήθως, οι άνθρωποι που ακολουθούν το συγκεκριμένο pattern στις σχέσεις τους, είναι όσοι δεν έχουν λάβει την Αγάπη και την Αποδοχή ως κάτι αυτονόητο. Δεν έχουν μάθει, δηλαδή, να αγαπιούνται για αυτό που πραγματικά είναι. Με ό,τι τους ακολουθεί, με όσα ελαττώματα κι αν διαθέτουν και με όσα προτερήματα τους χαρακτηρίζουν. Στο μεγάλωμα τους συνήθισαν να "φτύνουν αίμα", για να αποδείξουν ότι υπάρχουν και πως αξίζουν την επιβράβευση, την αγκαλιά, την ζεστασιά, το "μαζί". Έτσι και στην πορεία τους, είναι πιο οικείο βίωμα να επιλέγουν ανθρώπους δίπλα τους, που θα τους αμφισβητήσουν και θα τους βάλουν σε ένα αδιάκοπο κυνηγητό διεκδίκησης. Στην πράξη αυτό τους εξιτάρει, τους ελκύει το δύσκολο, γιατί δεν έχουν συνηθίσει στα εύκολα. Ποια εύκολα; Το να τους αποδεχθούν και να τους αγαπήσουν, χωρίς να κοπιάσουν ιδιαίτερα. Αυτό το χαρακτηρίζουν "ξενέρωτο" και "ανέραστο". Γιατί δεν τους προσφέρει στόχο. Ποιος είναι ο στόχος; Το να κερδίσουν το έπαθλο, το καρότο που λέμε κοινώς.

Το αντιφατικό στην όλη υπόθεση είναι, ότι από την μία αυτό το κυνηγητό είναι θελκτικό και συνδέεται με έρωτα και πάθος, αλλά από την άλλη είναι και κουραστικό, όπως και ματαιωτικό. Γιατί ματαιωτικό; Γιατί ως ενήλικες αντιστοιχεί να έχουμε Ισότιμες σχέσεις. Όσο είμασταν στην παιδική ηλικία, καλούμασταν να πείσουμε τους γονείς μας και τους μεγαλύτερους μας, ότι αξίζουμε και ότι έχουμε δικαίωμα στην άνευ όρων αποδοχή. Τώρα, όμως, που μεγαλώσαμε αυτή η αποδοχή θα έπρεπε να είναι Αυτονόητη. Δεν έχουμε να αποδείξουμε σε κανέναν τίποτα. Ξεγυμνώνοντας κάθε πτυχή του εαυτού μας, ο άλλος ως ενήλικας έχει να αποφασίσει εάν τελικά του ταιριάζουμε ή όχι. Πόσο λίγο είναι να μας αγαπούν αποδεικνύοντας συνέχεια, ότι είμαστε "ελέφαντες"; Μας αξίζει κάτι τέτοιο; Τέτοια αγάπη θα θέλαμε να έχουμε στο πλευρό μας; 

Τώρα καλούμαστε να γνωρίσουμε καλύτερα τους εαυτούς μας και πρώτα απ' όλα εμείς οι ίδιοι να μας αποδεχθούμε! Εάν δεν έχει προηγηθεί αυτό, θα καταλήξουμε ζητιάνοι της Αγάπης. Όλοι μα όλοι οι άνθρωποι την δικαιούμαστε με τρόπο, που δεν θα θίξουμε την αξιοπρέπεια μας. Ξέρετε τι άλλο θα πρέπει να χωνέψουμε; Ότι δεν γεννηθήκαμε, για να μας αγαπάνε οι πάντες. Κάποιοι θα εκτιμήσουν αυτό που είμαστε και κάποιοι όχι. Στους πρώτους θα προσφέρουμε ό,τι καλύτερο διαθέτουμε, γιατί αυτοί θα το προφυλάξουν και θα το φροντίσουν, όπως του αξίζει!


       Αθανασιάδου Μαρία - Ψυχολόγος
   www.psyxologiki-ypostirixi.blogspot.gr