Πολλοί είναι οι γονείς, που παραπονιούνται για τα "δύσκολα" παιδιά τους. Αυτά είναι τα λεγόμενα παιδιά, που δεν ακούν τους γονείς τους, που βγάζουν μεγάλο πείσμα και κάνουν πολύ φασαρία, που είναι υπερκινητικά και θέλουν να περνάει πάντα το δικό τους. Πώς όμως είναι δυνατόν, ένα παιδί, ένας άνθρωπος στην ουσία με ύψος 1 m, να καταφέρνει να "ανεβαίνει στον σβέρκο" των γονιών του; Πως αυτό είναι εφικτό;
Γίνεται εφικτό, όταν εμείς οι ίδιοι οι γονείς δεν τηρούμε μία σταθερή και ξεκάθαρη στάση απέναντι στο παιδί μας. Όταν του δίνουμε "διπλά", "τριπλά" και "τετραπλά" μηνύματα και από το στόμα μας ακούει μόνο την απόρριψη, την αγανάκτηση και την ανημπόρια μας να το διαχειριστούμε. Για παράδειγμα, δεν γίνεται τη μία μέρα να επιτρέπουμε στο παιδί μας να δει τηλεόραση αργά το βράδυ και την επόμενη μέρα να του το απαγορεύουμε. Δεν γίνεται να του συμπεριφερόμαστε ανάλογα με την διάθεση μας και τις ορέξεις μας, γιατί "μπερδεύεται" και δεν αντιλαμβάνεται τελικά τι είναι σωστό και τι όχι. Και κάτι πολύ σημαντικό.....προσπαθεί πάση θυσία να επιβεβαιώνει σε όλους την "ταμπέλα" του ζόρικου παιδιού, που εμείς οι ίδιοι του την έχουμε βάλει.
Και τι μπορούμε να κάνουμε;
Είναι πολύ σημαντικό, να θέτουμε στην ανατροφή του παιδιού μας όρια. Τα όρια δεν είναι τιμωρία, δεν είναι αυστηρή πειθαρχία, αλλά αντιθέτως όλα τα παιδιά τα έχουν ανάγκη, γιατί τους είναι απαραίτητο να γνωρίζουν από τους γονείς τους το μέχρι που μπορούν να φτάσουν και να κινηθούν με ασφάλεια. Μην νομίζετε, ότι είναι ευχάριστο για ένα υπερδραστήριο παιδί να λειτουργεί ανεξέλεγκτα όλη την ημέρα. Είναι πολύ κουραστικό και για εκείνο. Για αυτό το λόγο, οι γονείς από κοινού ας προσέξετε τα εξής:
- Να θέτετε στο παιδί τα ίδια σταθερά και λογικά όρια. Δεν είναι καλό ο μπαμπάς να διαφοροποιείται από την μαμά. Το παιδί πρέπει να λαμβάνει τα ίδια μηνύματα και από τους δύο, χωρίς να αλλάζουν αυτά λεπτό με λεπτό, μέρα με μέρα και χωρίς να αγγίζουν το σημείο της υπερβολής.
- Η πειθαρχία να ταιριάζει στην ηλικία του παιδιού, αλλά και στην ιδιοσυγκρασία του. Για παράδειγμα ένα παιδί δύο ετών και άνω, χρειάζεται εξήγηση για το "φρένο", που θα του επιβάλλουμε, για τον λόγο που δεν είναι σωστή η συμπεριφορά του και πως θα το βοηθήσει η δική μας οριοθέτηση. Επίσης, δεν θα βοηθήσει ένα ιδιαίτερα συνεσταλμένο παιδί η έντονη ύψωση της φωνής μας, γιατί αυτό μπορεί να το τρομάξει και δεν είναι αυτός ο στόχος μας.
- Να ζητήσετε την γνώμη του, για το τι θα μπορούσε να το βοηθήσει την επόμενη φορά για να μάθει να οριοθετείται πιο εύκολα.
- Αφού επιβληθεί το όριο και γίνει αποδεκτό από το παιδί, ας ακολουθήσει μία επιβράβευση, π.χ. μία αγκαλιά.
- Να μην το "προσβάλλετε", όταν είναι μαζί με άλλα παιδιά, γιατί η έκθεση προκαλεί συναισθήματα ενοχής, ντροπής και πόνου.
- Να μην καταφεύγετε στο "ξύλο" ως άμεση λύση και προς θεού όχι σε σημεία που είναι πολύ επώδυνα, όπως κεφάλι. Δεν είστε "μπαμπούλες", αλλά γονείς.
- Να εξετάσετε, μήπως το παιδί σας ζορίζει, γιατί οι ίδιοι είστε ζορισμένοι με τον γονεϊκό ρόλο.
- Να δείτε μέσα από το μικροσκόπιο την δική σας συζυγική σχέση, γιατί πολλές φορές τα παιδιά μέσα από "αντιδραστικές" συμπεριφορές θέλουν να μας προειδοποιήσουν για κάτι.....
Αθανασιάδου Μαρία - Ψυχολόγος
www.psyxologiki-ypostirixi.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου